Ενώ οι προσωπικοί πλανήτες του Άρη, της Αφροδίτης, του Ερμή, του Ήλιου και της Σελήνης υποδεικνύουν ιδιότητες του μοναδικού ατομικού εγώ, ο Πλούτωνας, ο Ποσειδώνας και ο Ουρανός είναι αντανακλάσεις υπερπροσωπικών παραγόντων μέσα στη συλλογική ψυχή, αντιπροσωπεύοντας ασυνείδητες ορμές που δεν έχουν καμία σχέση με τις ορμές προσωπικότητας.
Πράγματι, αυτές οι αρχέγονες παρορμήσεις είναι συχνά εντελώς εχθρικές προς τα συμφέροντα του εγώ.
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε αυτές τις ενέργειες ως τα «μεγαλύτερα μοτίβα» του σύμπαντος – τα ρεύματα ενέργειας που συνθέτουν τη μήτρα από την οποία πηγάζει το εγώ και η προσωπικότητα και η ψευδαίσθηση της χωριστικότητας.
Οι ορμές που συμβολίζουν οι τρεις γνωστοί εξωτερικοί πλανήτες είναι σπάνια διαθέσιμες στη συνείδηση του ατόμου. Ως εκ τούτου, όταν οι υπερπροσωπικοί πλανήτες κάνουν όψεις στον γενέθλιο χάρτη ή όταν οι γενέθλιοι υπερπροσωπικοί πλανήτες έχουν ισχυρή όψη, ο ασυνείδητος παράγοντας που αντιπροσωπεύεται από τον υπερπροσωπικό πλανήτη προβάλλεται και, όπως έγραψε ο Carl Jung, παρουσιάζεται εξωτερικά ως «μοίρα».
Οι πτυχές του Ποσειδώνα, του Πλούτωνα και του Ουρανού είναι γενικά ιδιαίτερα εμφανείς. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με επαναστατικά γεγονότα που μας αλλάζουν τη ζωή και μας αφήνουν για πάντα αλλαγμένους. Αυτές είναι συχνά εξαιρετικά δύσκολες περίοδοι κατά τις οποίες πρέπει να παλέψουμε με μια δύναμη της οποίας είμαστε εντελώς ασυνείδητοι. Μεταφερόμαστε πολύ έξω από τη ζώνη άνεσής μας σε ένα αρχέγονο τοπίο όπου πρέπει να παλέψουμε ενάντια σε έναν δράκο—είτε έναν δράκο του ουρανού (Ουρανός), έναν δράκο της θάλασσας (Ποσειδώνας), είτε έναν δράκο του κάτω κόσμου (Πλούτωνας).
Ουρανός
Ο Ουρανός είναι σύμβολο του «Θεϊκού Μυαλού», της σφαίρας της ανώτερης συνείδησης και του κόσμου των αρχετυπικών ιδεών. Ο Ουρανός αντιπροσωπεύει το σχέδιο του ίδιου του Σύμπαντος, το σχέδιο των υποκείμενων μοτίβων που υποστηρίζουν το ύφασμα των πάντων.
Ο Ουρανός είναι εξαιρετικά ταραχώδης και διασπαστική δύναμη όταν αγγίζει το εγώ κατά όψη, γιατί το πρωταρχικό ενδιαφέρον του εγώ είναι η ασφάλεια, η ασφάλεια, οι σαφείς διακρίσεις και η τάξη. Ο Νους του Θεού διαλύει όλες αυτές τις ψευδαισθήσεις και συνήθως ανατρέπει τη ζωή μας. Αυτή είναι μια προβολή μιας ασυνείδητης ανάγκης που έχουμε και την οποία δεν κατέχουμε εύκολα—δηλαδή την ανάγκη να απελευθερωθούμε από την ταύτιση με την υλική πραγματικότητα, έτσι ώστε ο νους να μπορεί να αναπτυχθεί πέρα από τη σφαίρα της συγκεκριμένης σκέψης, των γεγονότων και της εμπειρικής γνώσης. Ο Ουρανός αντιπροσωπεύει τη βαθιά παρόρμηση για αλλαγή και ελευθερία στην επιδίωξη μιας άμεσης εμπειρίας του αρχετυπικού νου.
Ο Ουρανός αποκαλείται συχνά «ο Αφυπνιστής» επειδή η ασυνείδητη παρόρμηση προβάλλεται και εμφανίζεται «εκεί έξω», επιστρέφοντας στο άτομο με τη μορφή ενός γεγονότος που γκρεμίζει όλες τις δομές με τις οποίες έχει προηγουμένως ταυτιστεί και σταθεροποιηθεί.
Αυτό μπορεί να είναι πολύ οδυνηρό, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να προσφέρει απελευθέρωση από την ταύτιση με τις «ιστορίες» που λέμε για τον εαυτό μας, οι οποίες περιορίζουν δραματικά την έκφραση των δυνατοτήτων μας. Ο Ουρανός σπάει την ταύτισή μας με μια συγκεκριμένη εμπειρία ή πτυχή μιας εμπειρίας. αφαιρεί τους τίτλους, τις περιγραφές και τα υλικά με τα οποία κρατάμε όμηρο το αιώνιο πνεύμα μας. Ποτέ δεν θα επιλέγαμε ελεύθερα να διαλυθούν οι αντιλήψεις μας για τη ζωή, ωστόσο υπάρχει κάτι βαθιά ασυνείδητο μέσα μας που το επιθυμεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Εάν ανταποκριθούμε στην πρόκληση αυτών των πτυχών, μπορούμε να βγούμε από αυτές τις περιόδους αναταραχών με διευρυμένη κατανόηση του εαυτού μας, της εργασίας μας, των πεποιθήσεών μας, των σχέσεών μας και του σκοπού της ζωής μας.
Ποσειδώνας
Ο Ποσειδώνας αντιπροσωπεύει το αρχέτυπο του χάους, το αντίστοιχο της τάξης. Ο Ποσειδώνας είναι σκοτεινός, ακόμα κενός, στον οποίο ο Δημιουργός φώναξε, "Ας γίνει φως!" Είναι η αρχέγονη νύχτα από την οποία αναδύθηκε η έκδηλη πραγματικότητα ή συνείδηση.
Ο Ποσειδώνας αντιπροσωπεύει την ασυνείδητη παρόρμηση να καταπιεί κανείς μέσα στη μαζική ύπαρξη όλων. Είναι η παρόρμηση για διάλυση. Κάποιος γίνεται μάρτυρας της δύναμης αυτής της παρόρμησης σε οποιοδήποτε μεγάλο πλήθος, είτε πρόκειται για τη σφύζουσα θάλασσα από χαρούμενα ταλαντευόμενους ανθρώπους που συγκεντρώνονται σε μια μουσική ή αθλητική εκδήλωση, είτε για την οργή ενός ταραχοποιού όχλου. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν υπάρχουν πλέον άτομα, αλλά ένας μοναδικός οργανισμός που υποκινείται από ένα κυρίαρχο συναίσθημα που πρέπει να απελευθερωθεί. Είτε μέσω της καταστροφής απόδρασης είτε μέσω της εξυψωμένης ανάτασης, μέσα μας υπάρχει μια παρόρμηση να αναζητήσουμε τη σωτηρία μέσω της αποσύνθεσης της προσωπικής ταυτότητας και της ατομικής συνείδησης στη μάζα όλων.
Ο Ποσειδώνας είναι κατά κάποιο τρόπο το ίδιο το ασυνείδητο. Είναι αυτή η ώθηση προς την ολοκληρωτική υπονόμευση του εγώ, τη διάσπαση της ταυτότητας. Αυτή η παρόρμηση, όπως αυτή του Ουρανού, σχεδόν ποτέ δεν ανήκει συνειδητά σε ένα άτομο, και έτσι προβάλλεται προς τα έξω, επιστρέφοντας ως γεγονότα που αποπροσανατολίζουν βαθιά, μπερδεύουν και προκαλούν σύγχυση. Κατά τη διάρκεια των όψεων του Ποσειδώνα, αισθανόμαστε συχνά χαμένοι ή αδιάφοροι. γινόμαστε αβέβαιοι για τον κόσμο γύρω μας και για το ποιοι είμαστε μέσα σε αυτόν. Ο Ποσειδώνας μας βυθίζει σε βαθιά, σκοτεινά νερά όπου δεν έχουμε κανένα πόδι και καμία αίσθηση κατεύθυνσης.
Τα γεγονότα του Ποσειδώνα είναι γενικά εκείνα που εμπλέκουν το άτομο σε μια κατάσταση για τις συνέπειες της οποίας είναι κατά κάποιο τρόπο τυφλός. Κατά συνέπεια, βρίσκει τον εαυτό του ανίσχυρο σε ένα ορισμένο σημείο να κάνει οτιδήποτε εκτός από το να θυσιάσει κάποια πολυπόθητη επιθυμία. Η εμπειρία της κάθαρσης, η οποία είναι επίσης χαρακτηριστική των πτυχών του Ποσειδώνα, συνήθως έρχεται μέσα από μια παρατεταμένη εμπειρία θυσίας, πόνου και αδυναμίας, γιατί βγαίνουμε από αυτές τις εμπειρίες ταπεινωμένοι και συντετριμμένοι με περισσότερη συμπόνια για όλη την ανθρωπότητα. Μας έχουν αγγίξει συναισθήματα τόσο βαθιά και ισχυρά που δεν μπορούμε ποτέ ξανά να πούμε ειλικρινά στον εαυτό μας ότι τα συναισθήματά μας είναι εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχό μας.
Πλούτωνας
Τα πάντα—κάθε εμπειρία, στάση, σχέση, συναίσθημα, ιδέα, αντικείμενο και πλάσμα— έχουν αρχή, μέση, τέλος και μια νέα αρχή με κάποια άλλη μορφή. Ο Πλούτωνας είναι αυτός ο τροχός της φωτιάς που ωθεί αυτόν τον κύκλο. Είναι η ίδια η δύναμη της αλλαγής και μέσα στο άτομο είναι η παρόρμηση για αυτο-μεταμόρφωση.
Οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε τον Πλούτωνα περισσότερο από τους άλλους υπερπροσωπικούς πλανήτες, γιατί θέλουμε ορισμένες στιγμές να διαρκέσουν για πάντα και ορισμένες στιγμές να μην έρθουν ποτέ. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι ο Άρχοντας του Κάτω Κόσμου δεν φέρνει την αλλαγή με ήπια, σταδιακά μέσα. Οι αλλαγές του Πλούτωνα περιλαμβάνουν το πέρασμα στο σκοτάδι, την κάθοδο σε μια μακρά, σκοτεινή νύχτα της ψυχής.
Όταν προβάλλεται η Πλουτωνική παρόρμηση, επιστρέφει σε εμάς με τη μορφή περιστάσεων που αναγκάζουν —συχνά βίαια— την απελευθέρωση του ξεπερασμένου και ξεπερασμένου. Ο Πλούτωνας αφαιρεί από εμάς ό,τι δεν χρειαζόμαστε πια είτε μας αρέσει είτε όχι, και ό,τι δεν θα αφήσουμε να φύγει πρόθυμα θα καεί.
Αυτές οι εμπειρίες μπορούν να μας αφήσουν με ένα αίσθημα ανεπανόρθωτης απώλειας. Υπάρχει πάντα η αναγέννηση μετά το θάνατο, ωστόσο δεν μπορούμε να ελαχιστοποιήσουμε τη θλίψη που συνοδεύει την καταστροφή, το θάνατο και το τέλος. Χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα και δύναμη για να κοιτάξουμε ανάμεσα στις στάχτες, αλλά αν το κάνουμε θα βρούμε τη γέννηση μιας νέας προοπτικής και μιας νέας ζωής, και αυτή η νέα μορφή είναι πάντα μεγαλύτερη από την παλιά. Οποιοσδήποτε θάνατος είναι μόνο το τέλος ενός κύκλου. είναι επίσης η αρχή ενός άλλου.
ΠΗΓΗ: https://askastrology.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου