Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

 

Ένα ζήτημα που απασχολεί από τα αρχέγονα χρόνια τον άνθρωπο είναι η έννοια του παραδείσου. Αν υπάρχει, πού υπάρχει, πώς θα τον ''περπατήσουμε'',
αν έχει διάρκεια, τι εμπεριέχει, αν ανήκουμε εκεί, κ.ο.κ.  Εδώ δεν θα καταφύγουμε σε έννοιες δύσπεπτες και ανεκπλήρωτες, θα μιλήσουμε γενικά σε απλή γλώσσα χωρίς μεγαλοστομίες, υπερβολές και άτοπες αναζητήσεις. Δε θα φιλοσοφήσουμε, δε θα ανατρέξουμε σε αρχαία κείμενα, θα δώσουμε ερμηνείες που γίνονται αντιληπτές από τον καθένα μας.
   Στην αστρολογία κάποιες όψεις όπως αυτές του Ήλιου- Δία, Αφροδίτης- Δία, Ήλιου- Αφροδίτης, μας δίνουν το ''αναπάντεχο καλό''. Είναι μια θεϊκή επιρροή που όταν είμαστε σε δυσχερή θέση ή ψυχολογική κατάσταση, κάτι συμβαίνει κι αλλάζει η ζωή μας, γίνεται μία ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ , μια πορεία σε καινούργιες βάσεις και προοπτικές. Όλη αυτή η αλλαγή μας φαντάζει καθημερινή, ανούσια ή συνηθισμένη, όμως η έλευσή της είναι το πρώτο δείγμα ''παραδείσου'', πχ ένα καινούργιο πρόσωπο στη ζωή μας που μας είναι κάτι το ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ , δημιουργεί την πρώτη γεύση του αναδυόμενου σκηνικού της πρωτόπλαστης δημιουργίας, δηλαδή της τοποθέτησής μας ως πρόσωπα ξανά στο νέο παράδεισο.
            Σημειώσεις   Ο παράδεισος σαν έννοια δεν αποτελεί ένα σημείο στο χωροχρόνο, ακόμη και στην χριστιανική θρησκεία που υπάρχει ως ξεχωριστό κεφάλαιο , τίθεται συμβολικά. Ο παράδεισος φαίνεται να είναι μία κατάσταση ένωσης με το θείο, που υπάρχει πριν και μετά του ταξιδιού μας στη ζωή. Στη ζωή μας, μπορούμε να πλησιάσουμε αυτή την πληρότητα συναισθημάτων με τον έρωτα, γι αυτό και ο έρωτας στα βάθη των αιώνων έως σήμερα αποκαλείται θείος ή θείο δώρο. H κόλαση, κι αυτή εκφράζει συμβολικά την απομάκρυνση από το βλέμμα του θεού ή κατά άλλους η απουσία του θεού. Απομάκρυνση από το ΦΩΣ.
   

Ο νέος παράδεισος, έχει τα στοιχεία του παλιού, όλα τα βασικά συστατικά του, ήλιος, φύση, δημιουργία, χαρά....αλλά πρέπει να υπάρχει σύνδεση με τη γη, τον τελευταίο προορισμό του θανάτου. Ενώ έχουμε καταλάβει ότι είμαστε στο ζενίθ συναισθημάτων, ερωτικής αναρχίας, και ονειρικών πόθων, χρειάζεται κάποια συστατικά που δεν αλλοιώνουν το σύνολο. Το ένα είναι η ΑΓΑΠΗ και το άλλο το ΚΛΕΙΔΙ. Χωρίς το ένα δε μπορεί να υπάρξει το άλλο, καθώς η μυστική πύλη πρόσβασης προϋποθέτει την αλληλουχία και την ταύτιση αρμονικών ψυχών. Η αγάπη είναι μία λέξη γνωστή, το κλειδί είναι το άγνωστο, είναι μία υποκειμενική και εσωτερική διάσταση που ο καθένας το αισθάνεται και το ρυθμίζει σύμφωνα με τις προσωπικές του αναζητήσεις. Είναι ένα δύσκολο μονοπάτι συμπαντικής διάβασης μέσα από τοπία απάτητα, ξενικά σύνδρομα και ανέραστες αισθήσεις, στιγμές φυγής με σωτήριες αναδρομές, δρόμους του παρελθόντος που δεν έχουν εξαφανιστεί από τις Κρόνιες ψυχές, ονειρώξεις του τώρα μέσα από ασύλληπτες  διαστάσεις.
   Αυτή η ολική επαναφορά σε πεδία ανεξερεύνητα με τρόπους παραμυθένιους και ονειρικούς, είναι το κλειδί που ανοίγει τη μαγική πύλη για την είσοδο σε τόπο που αισθάνεσαι ομοούσιος του θεού. Εκεί διαπιστώνεις τη μαγεία της δημιουργίας, του έρωτα δίχως αύριο, τη μετάλλαξη συναισθημάτων και ορμών, το μαγικό κόσμο του παραδείσου.
   Σημειώσεις: Πολλοί άνθρωποι, επιστήμονες, φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, πιστεύουν ότι το νόημα της ύπαρξής μας βρίσκεται στη διαδικασία αναπαραγωγής και διαιώνισης του είδους μας. Ένας τέλειος μηχανισμός που η φύση έδωσε στον άνθρωπο για να ικανοποιήσει το αρχέγονο ένστικτο της εμμονής στην ύπαρξη, είναι ο έρωτας. Ο άνθρωπος , ένα ον με αυτοσυνειδησία αλλά και βαθύ υποσυνείδητο, νικά το θάνατο με τον έρωτα. Η ένωση δύο ψυχών ανυψώνει τον άνθρωπο σε υψηλότερη βαθμίδα θεϊκής ουσίας, διότι τελικά μέσα από αυτήν τη διαδικασία γίνεται ο ίδιος δημιουργός, μίας νέας ψυχής. Αξίζει να σημειωθεί πως ο έρωτας από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα, έχει μεταφραστεί και αποκωδικοποιηθεί ως αμαρτία από πολλές θρησκείες. Στην πραγματικότητα η ηθική διάσταση του έρωτα πλήττεται, και όχι ο ίδιος ο έρωτας, σε περιπτώσεις που οι συμβάσεις της εκάστοτε κοινωνίας το κρίνουν απαραίτητο.
 

Σε αυτό το ''παιχνίδι'', υπάρχει η αντίρροπη συμπαντική δύναμη, αυτή του ''διαβολικού σχεδίου'', που με εσωτερικές απειλές φόβου, δημιουργεί την εωσφορική ανασφάλεια, το αδιέξοδο, την ''κακή'' ώρα, για να καθυποτάξει τα συναισθήματα σε ένα λήθαργο αβύσσου και να στείλει το μήνυμα του ανεκπλήρωτου πόθου. Δημιουργεί την ενέργεια της ανύψωσης του σαθρού, την παραπάνω ηδονή της παραπλάνησης, το λήθαργο της υποταγής στο ακραίο. Και τότε; Το παιχνίδι παίρνει διαστάσεις που φεύγουν από τον έλεγχο και διαπερνά κάθε εντιμότητα και ηθική, καθώς το ένα σκοτεινό σημείο διαδέχεται το άλλο και όλα οδηγούν στην καταστροφή αισθήσεων, συναισθημάτων, ψυχών, κανόνων, συμπεριφορών, αγάπης και όλα αυτά αφού βυθιστούν επικρατεί ο φόβος, η ανασφάλεια, το ανεκπλήρωτο όνειρο, η χαμένη ευτυχία, το μεγαλείο της σιωπής οι χαμένες αγάπες.
       Σημειώσεις:  Aπό ψυχολογικής σκοπιάς ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, που δίνει αγάπη και παίρνει αγάπη, ένας άνθρωπος ερωτευμένος με υγιή τρόπο, αγαπά παράλληλα και ταυτόχρονα όλο τον κόσμο. Είναι δοτικός, και το εγώ του χάνεται μέσα στους άλλους.Ωστόσο, επειδή στον έρωτα προβάλλουμε ασυνείδητα στον άλλον ή στους άλλους όλες τις σκοτεινές και φωτεινές πλευρές μας, στις περισσότερες περιπτώσεις βυθιζόμαστε στο σκοτάδι της ψυχής του άλλου ατόμου ή συμπαρασύρουμε τον άλλον στο δικό μας. Ανασφάλειες, αισθήματα κτητικότητας, ψυχολογικός πόλεμος, κι ένα σωρό ακόμα προβλήματα εγείρονται. Τότε ο έρωτας από μέσον κατάκτησης του παραδείσου γίνεται δρόμος προς την κόλαση. 
    Με μία κίνηση, ένα λόγο, μία πράξη, μια συμπεριφορά, καταστρέφουμε τον παράδεισο, το όνειρο, τη λύτρωση και υπαγόμαστε στη δύναμη του σκότους. Ασπίδα για όλο αυτό το απειλητικό μοτίβο είναι η δύναμη της αγάπης στα βάθη της ψυχής, του ωκεανού, του ονείρου. Πρέπει να αντισταθούμε με κάθε τρόπο στο προπατορικό  αμάρτημα, ειδικά σε τέτοιους ψεύτικους καιρούς, στην αμφισβήτηση του παραδείσου, του τέλειου, του μεγαλείου, της αιώνιας αγάπης.
     Σημείωση: Το πρόβλημα του ατόμου της σύγχρονης και όχι μόνο κοινωνίας είναι ότι η μη υγιής σχέση με τον εαυτό μας, με το Εγώ, δημιουργεί και δυσαρμονικές σχέσεις με τους άλλους. Σε μία εποχή αρνητικού ή θετικού εγωισμού, ναρκισσισμού και υπερηφάνειας, μια εποχή των άκρων, της επιφανειακότητας που όλα μεταφράζονται και φιλτράρονται από το προβληματικό Εγώ , πρέπει να στρέψουμε ξανά την προσοχή μέσα μας. Αυτή τη φορά όμως για να βρούμε την ταπεινότητα. Η ταπεινότητα και η αγάπη είναι το κλειδί του ''χριστιανικού'' κι όχι μόνο παραδείσου. 

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ 2014, ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ,
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Υ.Γ. Οποιαδήποτε σχόλια και διαφορετικές απόψεις μας βοηθούν στο να κατανοήσουμε το μυστήριο της ζωής. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι για δικές σας απόψεις και εμπειρίες.  ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ